Aankondiging van een demonstratie te Amsterdam voor legalisering van abortus. Op 28 april 1981 zou de Eerste Kamer stemmen over de Wet Afbreking Zwangerschap, die reeds in december 1980 was goedgekeurd door de Tweede Kamer. De vrouwenbeweging was fel tegen de wet, omdat hierin was bepaald dat vrouwen niet alleen mochten beslissen over een eventuele abortus. De wet wilde dat vrouwen een gesprek met een arts voerden, en vijf dagen bedenktijd in acht namen.
Na jaren van discussie aanvaardt de Tweede Kamer eind 1980 een Wet Afbreking Zwangerschap waarin wordt bepaald dat een vrouw na vijf dagen verplichte bedenktijd en overleg met een arts mag besluiten tot een abortus. De vrouwenbeweging en Wij Vrouwen Eisen zijn tegen deze wet, omdat de vrouw niet zelf mag beslissen over haar eigen lichaam. Om aanname van de wet door de Eerste Kamer, in april 1981, te verhinderen wordt in het vrouwenhuis in Amsterdam door Marijke Ekelschot en Anneke van Baalen het initiatief tot een landelijke vrouwenstaking op 30 maart 1981 genomen.
Na jaren van discussie aanvaardt de Tweede Kamer eind 1980 een Wet Afbreking Zwangerschap waarin wordt bepaald dat een vrouw na vijf dagen verplichte bedenktijd en overleg met een arts mag besluiten tot een abortus. De vrouwenbeweging en Wij Vrouwen Eisen zijn tegen deze wet, omdat de vrouw niet zelf mag beslissen over haar eigen lichaam. Om aanname van de wet door de Eerste Kamer, in april 1981, te verhinderen wordt in het vrouwenhuis in Amsterdam door Marijke Ekelschot en Anneke van Baalen het initiatief tot een landelijke vrouwenstaking op 30 maart 1981 genomen.
Wij Vrouwen Eisen organiseert een abortusdemonstratie, omdat zij tegen het voorstel van de KVP/AR is om abortus alleen op medische gronden toe te staan. Wij Vrouwen Eisen is ook tegen het voorstel van de VVD, zij eist dat vrouwen zelf kunnen beslissen over abortus.
Foto van een demonstratie: op de borden o.a. tekst voor vrije abortus. De strijd voor een vrije abortus werd in de jaren zeventig een belangrijk feministisch onderwerp voor vrouwenorganisaties als Dolle Mina en Man Vrouw Maatschappij.
Propaganda voor vrije abortus na aanranding of verkrachting door Wij Vrouwen Eisen. Het affiche is uitgegeven in de tijd dat Wij Vrouwen Eisen abortuskliniek Bloemenhove bezette, om sluiting van deze kliniek door Van Agt te voorkomen. Het was een van de bekendste acties van Wij Vrouwen Eisen. Op het affiche staan de belangrijkste eisen van het comité: abortus uit het wetboek van strafrecht, abortus in het ziekenfondspakket, de vrouw beslist
Robert en Thirza Happé spreken op zondag 15 februari 1981 in Hotel Krasnapolsky te Amsterdam over de vraag of abortus een vrouwenrecht of een satanische rite is.
De Stichting voor Recht Zonder Onderscheid (Stirezo) organiseert op 11 september, vermoedelijk 1976, een manifestatie tegen abortus. De Stirezo, onder leiding van pater J. Koopman, ziet abortus als moord.
Op 28 april 1981 zou de Eerste Kamer stemmen over de Wet Afbreking Zwangerschap, die reeds in december 1980 was goedgekeurd door de Tweede Kamer. De vrouwenbeweging was fel tegen de wet, omdat hierin was bepaald dat vrouwen niet alleen mochten beslissen over een eventuele abortus. De wet wilde dat vrouwen een gesprek met een arts voerden, en vijf dagen bedenktijd in acht namen. Wij Vrouwen Eisen organiseerde daarom op 28 april 1981 een demonstratie op het Binnenhof.
Wij Vrouwen Eisen organiseert een landelijke manifestatie voor vrije abortus. Wij Vrouwen Eisen was een landelijk abortuscomité opgericht in 1974 door vrouwen uit verschillende feministische stromingen. De actiegroep voerde drie centrale eisen: abortus uit het Wetboek van Strafrecht, abortus in het ziekenfondspakket en de vrouw beslist. Wij Vrouwen Eisen organiseerde tal van acties en demonstraties.
Na jaren van discussie aanvaardt de Tweede Kamer eind 1980 een Wet Afbreking Zwangerschap waarin wordt bepaald dat een vrouw na vijf dagen verplichte bedenktijd en overleg met een arts mag besluiten tot een abortus. De vrouwenbeweging en Wij Vrouwen Eisen zijn tegen deze wet, omdat de vrouw niet zelf mag beslissen over haar eigen lichaam. Om aanname van de wet door de Eerste Kamer, in april 1981, te verhinderen wordt in het vrouwenhuis in Amsterdam door Marijke Ekelschot en Anneke van Baalen het initiatief tot een landelijke vrouwenstaking op 30 maart 1981 genomen.
Oproep aan vrouwen om op 30 maart te staken. Op 8 maart 1981 besloot een groep vrouwen uit het Amsterdamse vrouwenhuis op 30 maart te staken. Stakende vrouwen zouden die dag hun betaalde en onbetaalde werk neerleggen om te protesteren tegen de abortuswet. Die wet was door de Tweede Kamer reeds aangenomen en zou in april 1981 door de Eerste Kamer behandeld worden. De kritiek vanuit de vrouwenbeweging was dat abortus strafbaar bleef en dat vrouwen werden gedwongen tot een aantal dagen bedenktijd. Overal in het land werd het initiatief tot een vrouwenstaking opgepikt.
Na jaren van discussie aanvaardt de Tweede Kamer eind 1980 een Wet Afbreking Zwangerschap waarin wordt bepaald dat een vrouw na vijf dagen verplichte bedenktijd en overleg met een arts mag besluiten tot een abortus. De vrouwenbeweging en Wij Vrouwen Eisen zijn tegen deze wet, omdat de vrouw niet zelf mag beslissen over haar eigen lichaam. Om aanname van de wet door de Eerste Kamer, in april 1981, te verhinderen wordt in het vrouwenhuis in Amsterdam door Marijke Ekelschot en Anneke van Baalen het initiatief tot een landelijke vrouwenstaking op 30 maart 1981 genomen.
Landelijk abortuscomité Wij Vrouwen Eisen roept op om te demonstreren te Amsterdam en Eindhoven voor vrije abortus, abortus in het ziekenfonds en abortus uit het wetboek van strafrecht. Het Kabinet-Den Uyl (1973-1977) beloofde in deze periode met een wetsvoorstel inzake abortus te komen, maar het onderwerp lag gevoelig. Een groot deel van de Tweede Kamer had op religieuze of morele gronden problemen met abortus. Wij Vrouwen Eisen organiseerde vele manifestaties en acties om haar eisen kracht bij te zetten en zo de politiek tot meer daadkracht te dwingen.
Oproep om te demonstreren op een internationale actiedag te Maastricht voor het recht van de vrouw om zelf te beslissen over geboortebeperking, abortus, sterilisatie, en voorbehoedmiddelen, voor vrouwen in de hele wereld. De demonstratie werd georganiseerd door Wij Vrouwen Eisen.
Onder het pseudoniem Rrose Sélavy geeft iemand haar mening over een eventuele vrouwenstaking op 30 maart 1981, als protest tegen de abortuswet die de Tweede Kamer heeft aangenomen en de reactie van het FNV daarop.
De Stichting Medisch Verantwoorde Zwangerschapsonderbreking, Stimezo, richt sinds 1970 abortusklinieken op en voert onderzoeken naar abortus uit. Tot 1981 was abortus formeel verboden en waren vrouwen aangewezen op eigen methoden om de vrucht te doden.
Wij Vrouwen Eisen was een landelijk abortuscomité opgericht in 1974 door vrouwen uit verschillende feministische stromingen. De actiegroep voerde drie centrale eisen: abortus uit het Wetboek van Strafrecht, abortus in het ziekenfondspakket en de vrouw beslist. Wij Vrouwen Eisen organiseerde tal van acties en demonstraties.
Op 28 april 1981 zou de Eerste Kamer stemmen over de Wet Afbreking Zwangerschap, die reeds in december 1980 was goedgekeurd door de Tweede Kamer. De vrouwenbeweging was fel tegen de wet, omdat hierin was bepaald dat vrouwen niet alleen mochten beslissen over een eventuele abortus. De wet wilde dat vrouwen een gesprek met een arts voerden, en vijf dagen bedenktijd in acht namen.