In 1967 publiceerde Joke Smit in het tijdschrift 'De Gids' haar artikel 'Het onbehagen van de vrouw'. Het zou het begin van detweede feministische golf in Nederland worden. In die periode leerden Marijke Harberts en Joke Smit elkaar kennen. Toen Joke Smit in 1980 te horen kreeg dat ze longkanker had, was haar reactie typerend: praktisch en energiek. Ze stelde een werkscenario op voor de tijd die haar restte en vroeg een aantal mensen haar met specifieke taken te helpen. Aan Marijke Harberts vroeg ze een verslag op te tekenen van haar stervensproces. Een jaar lang legden ze, met onderbrekingen, in wekelijkse sessies hun gedachten en observaties vast. Vijf jaar na de dood van Joke Smit, heeft Marijke Harberts op grond van het ruwe materiaal uit die periode, hun beider plan uitgevoerd. De vorm is zeker anders geworden dan hun destijds voor ogen stond, maar door de afstand van de tijd is het beeld dat Marijke Harberts van Joke Smits laatste levensjaar oproept, essentieler en indringender geworden.