November 2016
WIJZIJHIER (WZH) door Hermine Linnebank
Niet lang geleden werd het vierjarig bestaan van WIJZIJNHIER ‘gevierd’. Enerzijds niet echt iets
om te vieren, anderzijds is een gezellig samenzijn altijd goed voor de sfeer onder de vluchtelingen en
de supporters. Het vond nog plaats in het oude stadsdeelkantoor aan de Pieter Calandlaan, waar de
vluchtelingen toen bijna een jaar zaten en waar de ontruiming aanstaande was. De IND (Immigratie en
Nationalisatie Dienst) gaat gebruik maken van dit gebouw. Dat werd als cynisch ervaren: juist de
dienst die het verhaal van deze vluchtelingen in eerste instantie niet geloofwaardig achtte! Maar het
werd een vrolijk feest: er werd gegeten, gedanst en gelachen…
WIJZIJNHIER (WZH) is een groep vluchtelingen in Amsterdam die vanuit de Nederlandse overheid
geen onderdak krijgt, op straat zou moeten leven en niet mag werken. De groep heeft vier jaar geleden
besloten de onmenselijke situatie waarin zij leefden, zichtbaar te maken, door zich niet meer te
verschuilen maar juist de situatie van afgewezen maar onuitzetbare vluchtelingen in Nederland aan de
kaak te stellen. En de groep VROUWEN TEGEN UITZETTING (VTU) al jaren bezig met de
vluchtelingenproblematiek, heeft toen besloten tot ondersteuning. Zo ben ik erbij betrokken samen met
vele anderen vanuit diverse andere achtergronden (kerken, omwoners, kraakbeweging). WZH is gestart
met een tentenkamp en via vele kraakpanden steeds ergens anders terecht gekomen. De grootte van
deze groep is ongeveer 180- 200 personen. Op dit moment woont men in vier groepen: een gemengde
groep aan de Joan Muysenweg 32, een gebouw voor vrouwen alleen: Burgemeester Roëllstraat 70, een
voor mannen aan de Rijswijkstraat 2 en een groep van 13 zeer kwetsvare mensen mogen sinds kort 24
uur verblijven in z.g. Bed Bad en Brood opvang. (na een jaar opvang door het Leger des Heils. De
groep in de Rijswijkstraat heeft al weer een aanzegging gekregen te vertrekken en voor de
vrouwengroep wordt ook opnieuw gezocht want we verwachten dat ook zij er van de winter
uitmoeten.
Pas als je een dak boven je hoofd hebt en er aan de allereerste behoeftes is voldaan, kan je aan je
toekomst gaan werken. Op straat leven betekent alleen overleven (waar krijg ik voedsel, waar kan ik
zonder geld naar de WC…waar kan ik droog zitten, als het regent overdag, waar kan ik slapen
vannacht, is er voldoende plek bij Bed, Bad en Brood opvang? Een plek bij BBB is niet zeker…).
Vandaar dus dat er panden voor deze groep gekraakt worden. Lang leve de kraakbeweging!
Die panden zijn niet allemaal even leefbaar. Maar ja een dak is een dak. Op grond van het Europees
Verdrag van de Rechten van de Mens, artikel 8 hebben kwetsbare personen recht op bescherming. En
op 10 nov. 2014 maakte het Europese Comité voor de Sociale rechten (ECSR) openbaar dat Nederland
iedereen die kwetsbaar is moet voorzien van basale levensvoorzieningen, zoals onderdak, voedsel en
kleding. Maar wat is kwetsbaar en aan welke voorwaarden moet voldaan worden? Advocaat P.Fischer
ondersteunde de afgelopen vier jaar de groep WZH door de gemeente Amsterdam steeds opnieuw aan
te klagen over het beleid inzake ongedocumenteerden. Hij kreeg onlangs iets voor elkaar: n.l. de
uitspraak dat de gemeente en het Leger des Heils niet kunnen en mogen beslissen over hoe ziek en
kwetsbaar iemand is. Dat kunnen alleen de GGD en de artsen. De omstandigheden waar de zeer zieke
mensen nu 24 uur in BBB mogen verblijven zijn ontoereikend. (geen privacy, niet voldoende hygiene)
Een volgend actiepunt: een aparte opvang voor deze zieken.
Ik heb op dit moment vooral met de vrouwen te maken. En ik ben vooral actief bij het z.g.
buddyproject. Dit project wordt geleid door vier vrouwen. Doel van het project is om mensen te
vinden die capabel zijn en tijd hebben om vluchteling onder zijn hoede te nemen. De meeste
vluchtelingen willen wel zo’n maatje. Ieder die zich aanmeldt als eventuele buddy, krijgt een serieuze
intake, waarin ook duidelijk gemaakt wordt, dat het niet vrijblijvend is en je voor een langere tijd je
verbindt. Vluchtelingen immers zijn al door iedereen in de steek gelaten. Met degenen die overblijven
wordt een zo goed mogelijke match (taal; leeftijd) met een vluchteling gezocht. De nieuwe buddy’s
krijgen ondersteuning: er is een juridische workshop van een asieladvocate; er is in de vier jaar veel
informatie verzameld en beschikbaar ( lijsten met namen van goede advocaten, van tandartsen etc) en
WIJZIJHIER (WZH) door Hermine Linnebank
Niet lang geleden werd het vierjarig bestaan van WIJZIJNHIER ‘gevierd’. Enerzijds niet echt iets
om te vieren, anderzijds is een gezellig samenzijn altijd goed voor de sfeer onder de vluchtelingen en
de supporters. Het vond nog plaats in het oude stadsdeelkantoor aan de Pieter Calandlaan, waar de
vluchtelingen toen bijna een jaar zaten en waar de ontruiming aanstaande was. De IND (Immigratie en
Nationalisatie Dienst) gaat gebruik maken van dit gebouw. Dat werd als cynisch ervaren: juist de
dienst die het verhaal van deze vluchtelingen in eerste instantie niet geloofwaardig achtte! Maar het
werd een vrolijk feest: er werd gegeten, gedanst en gelachen…
WIJZIJNHIER (WZH) is een groep vluchtelingen in Amsterdam die vanuit de Nederlandse overheid
geen onderdak krijgt, op straat zou moeten leven en niet mag werken. De groep heeft vier jaar geleden
besloten de onmenselijke situatie waarin zij leefden, zichtbaar te maken, door zich niet meer te
verschuilen maar juist de situatie van afgewezen maar onuitzetbare vluchtelingen in Nederland aan de
kaak te stellen. En de groep VROUWEN TEGEN UITZETTING (VTU) al jaren bezig met de
vluchtelingenproblematiek, heeft toen besloten tot ondersteuning. Zo ben ik erbij betrokken samen met
vele anderen vanuit diverse andere achtergronden (kerken, omwoners, kraakbeweging). WZH is gestart
met een tentenkamp en via vele kraakpanden steeds ergens anders terecht gekomen. De grootte van
deze groep is ongeveer 180- 200 personen. Op dit moment woont men in vier groepen: een gemengde
groep aan de Joan Muysenweg 32, een gebouw voor vrouwen alleen: Burgemeester Roëllstraat 70, een
voor mannen aan de Rijswijkstraat 2 en een groep van 13 zeer kwetsvare mensen mogen sinds kort 24
uur verblijven in z.g. Bed Bad en Brood opvang. (na een jaar opvang door het Leger des Heils. De
groep in de Rijswijkstraat heeft al weer een aanzegging gekregen te vertrekken en voor de
vrouwengroep wordt ook opnieuw gezocht want we verwachten dat ook zij er van de winter
uitmoeten.
Pas als je een dak boven je hoofd hebt en er aan de allereerste behoeftes is voldaan, kan je aan je
toekomst gaan werken. Op straat leven betekent alleen overleven (waar krijg ik voedsel, waar kan ik
zonder geld naar de WC…waar kan ik droog zitten, als het regent overdag, waar kan ik slapen
vannacht, is er voldoende plek bij Bed, Bad en Brood opvang? Een plek bij BBB is niet zeker…).
Vandaar dus dat er panden voor deze groep gekraakt worden. Lang leve de kraakbeweging!
Die panden zijn niet allemaal even leefbaar. Maar ja een dak is een dak. Op grond van het Europees
Verdrag van de Rechten van de Mens, artikel 8 hebben kwetsbare personen recht op bescherming. En
op 10 nov. 2014 maakte het Europese Comité voor de Sociale rechten (ECSR) openbaar dat Nederland
iedereen die kwetsbaar is moet voorzien van basale levensvoorzieningen, zoals onderdak, voedsel en
kleding. Maar wat is kwetsbaar en aan welke voorwaarden moet voldaan worden? Advocaat P.Fischer
ondersteunde de afgelopen vier jaar de groep WZH door de gemeente Amsterdam steeds opnieuw aan
te klagen over het beleid inzake ongedocumenteerden. Hij kreeg onlangs iets voor elkaar: n.l. de
uitspraak dat de gemeente en het Leger des Heils niet kunnen en mogen beslissen over hoe ziek en
kwetsbaar iemand is. Dat kunnen alleen de GGD en de artsen. De omstandigheden waar de zeer zieke
mensen nu 24 uur in BBB mogen verblijven zijn ontoereikend. (geen privacy, niet voldoende hygiene)
Een volgend actiepunt: een aparte opvang voor deze zieken.
Ik heb op dit moment vooral met de vrouwen te maken. En ik ben vooral actief bij het z.g.
buddyproject. Dit project wordt geleid door vier vrouwen. Doel van het project is om mensen te
vinden die capabel zijn en tijd hebben om vluchteling onder zijn hoede te nemen. De meeste
vluchtelingen willen wel zo’n maatje. Ieder die zich aanmeldt als eventuele buddy, krijgt een serieuze
intake, waarin ook duidelijk gemaakt wordt, dat het niet vrijblijvend is en je voor een langere tijd je
verbindt. Vluchtelingen immers zijn al door iedereen in de steek gelaten. Met degenen die overblijven
wordt een zo goed mogelijke match (taal; leeftijd) met een vluchteling gezocht. De nieuwe buddy’s
krijgen ondersteuning: er is een juridische workshop van een asieladvocate; er is in de vier jaar veel
informatie verzameld en beschikbaar ( lijsten met namen van goede advocaten, van tandartsen etc) en