1
Amsterdamse Nieuwsbrief
Vrouwen voor Vrede
December 2016
De vastgoedmagnaat-multimiljardair!
Mumia Abu-Jamal is een Afro-Amerikaanse journlist en politiek activist die schrijft over racisme en
politiegeweld in de VS. Hij zit al 34 jaar onschuldig in de gevangenis. Soms belt Amy Goodman van
DemocracyNow! hem op in zijn cel. Over de verkiezingen zei hij: “The show must go on between the
biljonairs and the miljonairs”.
We begrijpen de wereld niet meer, we weten de signalen die we ontvangen, niet meer te interpreteren. Want
wie heeft deze uitslag verwacht? “Het is de triomf van de oude schreeuwlelijkers”, schrijft een journalist in Le
Monde. Hoe is het hem gelukt? De kiezers die hem aan de macht hebben geholpen, zijn vooral mannen, wit,
laag opgeleid, christelijk, wonend in een ruraal gebied en ouder dan 45 jaar.
De miljardair ontkende tijdens zijn campagne elke vorm van elementair respect voor een multiraciale
samenleving. Hij beledigde, afhankelijk van zijn humeur de Mexicanen, de immigranten, de zwarten, de
moslims, de Chinezen en wie hem maar voor z’n voeten liep. De volksmenner veroorloofde zich grappen over
vrouwen, gehandicapten, doodsbedreigingen aan het adres van zijn rivalen, schreeuwde om het invoeren van
de doodstraf en gaf zijn goedkeuring aan de door de VS begane oorlogsmisdaden, zoals ‘water-boarding’,
zonder zijn wenkbrauwen te fronzen. Maar achter zijn geloofsbelijdenis van protectionisme en isolationisme
richtte hij zich voornamelijk op de middenklasse en het gewone volk die protesteren tegen de ongelijkheden.
Hij sluit de cirkel, die begonnen is met Ronald Reagan en Margaret Thatcher, van het triomferende
neoliberalisme, de aanbidding van het marktmechanisme, de steeds lagere salarissen en het vullen van de
zakken van de rijken, een minderheid van 1% , die zich meester maakt van de nationale rijkdom, omdat zij, de
rijken, vinden dat zij hun fortuin verdienen. De crisis van 2008 smeet duizenden gezinnen op straat en
weigerde de smerige bankiers te straffen. De Amerikaanse droom was voorbij en leek te verdwijnen in de
wolken van de mondialisering. De miljardair belooft veel, maar zal zich aan geen één belofte houden. Dat is
zijn ‘kracht’. Hij spreekt alle talen, die van de grandeur, van het nationalisme, van veiligheid en het geloof
(vooral anti-abortus), maar helaas: hij gelooft alleen in zichzelf, in zijn macht. Hem, de vastgoedmagnaat en
telerealityfiguur, de expert in fiscale fraudes en faillissementen, zien als de held van de arbeidersklasse is net
zo onwaarschijnlijk als kannibalen die strijden voor het vegetarisme!
Professor Noam Chomsky zei het zo: “Een zwendelaar kwam langs tijdens deze verkiezing en die bood hoop
en verandering, en men stemde ervoor.”
Wat de toekomst ons ook brengt, de miljardair is de grondlegger, naast Poetin, van de “testosteronclub”,
volgens de journalist van Le Monde, samen met Erdogan van Turkije, Orban van Hongarije en Netayahou van
Israël. “Zij nemen elkaar de maat, verpletteren hun tegenstanders en wentelen zich gelukzalig in de
onderwerping van hun kiezers. (...) Hyperactief en onvermoeibaar, geven ze hoop aan alle zeventigjarigen.
Een schrale troost gezien alle onzekerheden.”
Het kiessysteem is 18
e eeuws
Nu dat een Democratische kandidate weer eens de volksstemming gewonnen heeft, maar de verkiezing
verloren, gaan er ook steeds meer stemmen op het systeem te veranderen. Ondanks het feit dat Hillary Clinton,
ruim 2 miljoen kiezers meer had dan Trump, verloren de democraten de verkiezingen. Oorzaak daarvan is het
krankzinnige, 18
e eeuwse statuut: het Electoral College. Daarbij gaat het niet om het basisprincipe van één
kiezer, één stem, maar de bevolking in kleine staten heeft meer stem om te bepalen wie de regering runt. De
filmer Michael Moore noemt het “...een vreemd, krankzinnig, 18
e eeuws idee. Als we dat niet veranderen,
blijven we zitten met een president die we niet hebben gekozen en niet willen.”
Tijdens een lezing in de Vrije Bibliotheek van Philadelphia op 30 november jl. wees Bernie Sanders erop, dat
“...Trump moet weten dat hij geen mandaat heeft. Hij verloor met 2 miljoen stemmen, dat is niet weinig.”
Van New York tot San Francisco gingen duizenden de straat op, zij schaamden zich, waren boos en verdrietig.
In San Francisco, waar ik toevallig op familiebezoek was, uitten mensen hun woede in protesten tegen de
Amsterdamse Nieuwsbrief
Vrouwen voor Vrede
December 2016
De vastgoedmagnaat-multimiljardair!
Mumia Abu-Jamal is een Afro-Amerikaanse journlist en politiek activist die schrijft over racisme en
politiegeweld in de VS. Hij zit al 34 jaar onschuldig in de gevangenis. Soms belt Amy Goodman van
DemocracyNow! hem op in zijn cel. Over de verkiezingen zei hij: “The show must go on between the
biljonairs and the miljonairs”.
We begrijpen de wereld niet meer, we weten de signalen die we ontvangen, niet meer te interpreteren. Want
wie heeft deze uitslag verwacht? “Het is de triomf van de oude schreeuwlelijkers”, schrijft een journalist in Le
Monde. Hoe is het hem gelukt? De kiezers die hem aan de macht hebben geholpen, zijn vooral mannen, wit,
laag opgeleid, christelijk, wonend in een ruraal gebied en ouder dan 45 jaar.
De miljardair ontkende tijdens zijn campagne elke vorm van elementair respect voor een multiraciale
samenleving. Hij beledigde, afhankelijk van zijn humeur de Mexicanen, de immigranten, de zwarten, de
moslims, de Chinezen en wie hem maar voor z’n voeten liep. De volksmenner veroorloofde zich grappen over
vrouwen, gehandicapten, doodsbedreigingen aan het adres van zijn rivalen, schreeuwde om het invoeren van
de doodstraf en gaf zijn goedkeuring aan de door de VS begane oorlogsmisdaden, zoals ‘water-boarding’,
zonder zijn wenkbrauwen te fronzen. Maar achter zijn geloofsbelijdenis van protectionisme en isolationisme
richtte hij zich voornamelijk op de middenklasse en het gewone volk die protesteren tegen de ongelijkheden.
Hij sluit de cirkel, die begonnen is met Ronald Reagan en Margaret Thatcher, van het triomferende
neoliberalisme, de aanbidding van het marktmechanisme, de steeds lagere salarissen en het vullen van de
zakken van de rijken, een minderheid van 1% , die zich meester maakt van de nationale rijkdom, omdat zij, de
rijken, vinden dat zij hun fortuin verdienen. De crisis van 2008 smeet duizenden gezinnen op straat en
weigerde de smerige bankiers te straffen. De Amerikaanse droom was voorbij en leek te verdwijnen in de
wolken van de mondialisering. De miljardair belooft veel, maar zal zich aan geen één belofte houden. Dat is
zijn ‘kracht’. Hij spreekt alle talen, die van de grandeur, van het nationalisme, van veiligheid en het geloof
(vooral anti-abortus), maar helaas: hij gelooft alleen in zichzelf, in zijn macht. Hem, de vastgoedmagnaat en
telerealityfiguur, de expert in fiscale fraudes en faillissementen, zien als de held van de arbeidersklasse is net
zo onwaarschijnlijk als kannibalen die strijden voor het vegetarisme!
Professor Noam Chomsky zei het zo: “Een zwendelaar kwam langs tijdens deze verkiezing en die bood hoop
en verandering, en men stemde ervoor.”
Wat de toekomst ons ook brengt, de miljardair is de grondlegger, naast Poetin, van de “testosteronclub”,
volgens de journalist van Le Monde, samen met Erdogan van Turkije, Orban van Hongarije en Netayahou van
Israël. “Zij nemen elkaar de maat, verpletteren hun tegenstanders en wentelen zich gelukzalig in de
onderwerping van hun kiezers. (...) Hyperactief en onvermoeibaar, geven ze hoop aan alle zeventigjarigen.
Een schrale troost gezien alle onzekerheden.”
Het kiessysteem is 18
e eeuws
Nu dat een Democratische kandidate weer eens de volksstemming gewonnen heeft, maar de verkiezing
verloren, gaan er ook steeds meer stemmen op het systeem te veranderen. Ondanks het feit dat Hillary Clinton,
ruim 2 miljoen kiezers meer had dan Trump, verloren de democraten de verkiezingen. Oorzaak daarvan is het
krankzinnige, 18
e eeuwse statuut: het Electoral College. Daarbij gaat het niet om het basisprincipe van één
kiezer, één stem, maar de bevolking in kleine staten heeft meer stem om te bepalen wie de regering runt. De
filmer Michael Moore noemt het “...een vreemd, krankzinnig, 18
e eeuws idee. Als we dat niet veranderen,
blijven we zitten met een president die we niet hebben gekozen en niet willen.”
Tijdens een lezing in de Vrije Bibliotheek van Philadelphia op 30 november jl. wees Bernie Sanders erop, dat
“...Trump moet weten dat hij geen mandaat heeft. Hij verloor met 2 miljoen stemmen, dat is niet weinig.”
Van New York tot San Francisco gingen duizenden de straat op, zij schaamden zich, waren boos en verdrietig.
In San Francisco, waar ik toevallig op familiebezoek was, uitten mensen hun woede in protesten tegen de